Marcus Fjellström – Skelektikon

Dawno nie było nowej muzyki szwedzkiego kompozytora i artysty multimedialnego Marcusa Fjellströma. W ciągu ostatnich kilku lat pracował nad audiowizualną operą „Boris Christ”. Teraz, po sześciu latach, wraca z długogrającym albumem dla norweskiej Miasmah.

Jak wiadomo szwedzki twórca doskonale odnajduje się zarówno w świecie elektronicznych dźwięków, jak i tych kojarzonych z filharmonią czy operą. I nie bez powodu współpracował ze Szwedzkim Baletem Królewskim i Szkocką Orkiestrą Kameralną. Od czasu do czasu udaje mu się wyjść z wielkich sal koncertowych i przygotować zestaw utworów na solowe wydawnictwo.

Bardzo rzadko używam słowa „dziwna” w stosunku do muzyki eksperymentalnej. Ale w przypadku najnowszej płyty Fjellströma – „Skelektikon” dopisanie tak banalnego zwrotu wydaje się być na miejscu. Dlaczego? Ponieważ pierwsza myśl, jaka przychodzi w trakcie słuchania „Skelektikon”, jest nasiąknięta „dziwnymi” odczuciami. Choć najtrafniejsze opisy tego materiału znalazłem w notce prasowe, gdzie czytamy: „Skelektikon” powstał z rozbitych snów i niedookreślonej wizji przyszłości (…)”, „To dźwięki limbo, tańczących ameb, dewiacyjnych szkieletów, nostalgii i futuryzmu (…)”.

Twórczości Fjellströma nie da się w żaden sposób zaszufladkować. Najbezpieczniej będzie ją przefiltrować przez pryzmat takich artystów/kompozytorów jak György Ligeti, Claude Debussy, John Cage, Angelo Badalamenti, Aphex Twin, Autechre. Upiorne, dezorientujące, zacienione wizje Szweda, ocierające się o swoistą paranoję, mogą jednych przyciągnąć, a drugich skutecznie zniechęcić.

Jednak warto zadać sobie pytanie: czy słuchając „Skelektikon” można się bać? Nawet trzeba!

03.02.2017 | Miasmah  

Strona Miasmah: www.miasmah.com

Strona Facebook: www.facebook.com/Miasmah